In de meeste Europese landen neemt de huisarts een meerderheid van de patiëntencontacten voor zijn rekening. Het percentage jonge afgestudeerde artsen dat voor huisartsgeneeskunde kiest, neemt de laatste tien jaar echter af. Tegelijkertijd overweegt een aanzienlijk deel van de afgestudeerde huisartsen het beroep te verlaten. Veel Europese landen worden geconfronteerd met een dalende en vergrijzende huisartsenpopulatie.

Het Wijkgezondheidscentrum (WGC) of medisch huis van Tilleur ligt in het postindustriële bekken van Luik en heeft een multiculturele bevolking. Het zorgteam is al 35 jaar actief in deze gemeente en heeft een bestand van meer dan 3500 patiënten. Het team bestaat uit acht huisartsen, vijf kinesitherapeuten, vier verpleegkundigen, een tandarts, een psycholoog, een diëtiste, een maatschappelijk werkster, een specialist in psychomotorische revalidatie, een projectmanager gezondheidspromotie, een informaticus en vier administratieve en onthaalmedewerkers.

In 2007 werd naar aanleiding van een algemeen subjectief gevoel van ‘te veel onnodige huisbezoeken’ een kwaliteitsverbeterend project opgestart om het aantal huisbezoeken binnen onze forfaitaire groepspraktijk te verminderen. Huisbezoeken vragen een extra inspanning van de arts, ze zijn tijdrovend en minder efficiënt dan een raadpleging in een volledig uitgeruste praktijkruimte.

Zo’n dertig jaar geleden waren er in Vlaanderen te veel huisartsen. Pas afgestudeerde huisartsen kenden een moeilijke start: weinig werk en een solopraktijk waardoor ze dag en nacht beschikbaar moesten zijn. De huisarts van weleer lijkt echter met uitsterven bedreigd. Vlaanderen kent op veel plaatsen al een tekort aan huisartsen en dit belooft de komende jaren nog toe te nemen.

De gezondheidszorg over de hele wereld, en vooral in de westerse landen, kent een snelle evolutie en verandering. Factoren als een verouderende populatie met een verschuiving van acute naar chronische ziekten, een continue evolutie van technologische en therapeutische mogelijkheden, wijzigende verwachtingspatronen bij de bevolking en patiënten en stijgende gezondheidszorgkosten vormen de stimulus voor noodzakelijke veranderingen in de organisatie van de gezondheidszorgsystemen en de betrokken werkkrachten.

Huisartsen zijn een risicogroep wat burn-out betreft. Volgens een Europese studie is één arts op vijf hier al eens op vastgelopen. Maar wat is burn-out? Gaat het enkel om goede werkomstandigheden en een stimulerend loopbaanperspectief om dit te voorkomen? Of gaat een burn-out dieper en wordt de huisarts ook geconfronteerd met zijn bestofte idealen?

Dit verhaal kan iedereen overkomen, iedere huisarts die zich begeeft in het land van het berekend risico. Vroeg of laat gaat het mis, maar dan liefst in goede omstandigheden. Omgeven door een geschiedenis die een evenwicht creëert, zodat je kunt blijven geloven dat je een goede huisarts bent.

Maatschappelijke evoluties, zoals het nakende tekort aan huisartsen, de toenemende complexiteit van de zorgen en de stijgende uitgaven, maken dat de gezondheidszorg zich moet reorganiseren. Steeds meer evidentie toont aan dat een goed uitgebouwde eerstelijnszorg op deze tendensen het best kan inspelen.

Met Domus Medica zijn we in staat om mee te bouwen aan de toekomst van de gezondheidszorg en de bijzondere rol van de huisarts hierin. Het visiedocument Zorgmodel 2020 dat de toekomstige huisartsenzorg, -kring en -praktijk schetst, vormt hierbij het uitgangspunt.

e-Bug is een informatieve website over infectieziekten, gericht op kinderen en onderwijzend personeel van het basis- en middelbaar onderwijs. Ook in de huisartsenpraktijk kan een verwijzing naar deze vernieuwde website een welgekomen afwisseling zijn om informatie te verschaffen over infectieziekten: www.e-bug.eu.