In Nederland is de voorbije dertig jaar al veel gebeurd om de kwaliteit van de medische beroepsuitoefening te bewaken en te verbeteren. Bestaande instrumenten van kwaliteitsbewaking, zoals opleiding en tuchtrecht, werden opgefrist, maar ook nieuwe initiatieven werden genomen. Deze betreffen vooral "normerende" kwaliteitsinstrumenten zoals intercollegiale toetsing, consensusbijeenkomsten, protocollering en de ontwikkeling van standaarden. Vraag is of deze nieuwe instrumenten tot een betere controle van het medisch handelen hebben geleid en of ze een bedreiging vormen voor de autonomie van de...

Huisartsen die voor een specifieke medische act de kwaliteit van het eigen handelen willen meten en zo nodig verbeteren, hoeven niet steeds te wachten op de publicatie van algemene richtlijnen of consensusteksten. Enkele eenvoudige kwaliteitsbevorderende technieken doen vaak al wonderen. Getuige daarvan is dit proefproject om in één huisartsenpraktijk de graad van griepvaccinatie bij ouderen correct te meten en te verbeteren.

Kristien vertoont alle symptomen van een bacteriële luchtwegeninfectie, maar medicatie helpt niet. Welke denkpistes kan de huisarts dan volgen en hoe zeker moet hij/zij zijn om een diagnostische drempel of actiedrempel te durven nemen? Wanneer verwijst hij/zij en hoe zeker is men op de andere echelons? Deze casus, genomineerd voor de GlaxoWellcome-wedstrijd 1996, neemt de huisarts mee op een (blijvende) zoektocht naar de Waarheid.