Onze samenleving wordt steeds kleurrijker en heterogener. Dit fenomeen is ook duidelijk te zien in de wachtkamer van de Vlaamse huisarts. Houden die verschillende etnische groepen er echter ook verschillende geneeskundige gewoonten op na? Omdat duidelijke gegevens ontbraken, werd een studie opgezet om de zorgvraagcijfers van Belgische, Marokkaanse en Turkse patiënten met elkaar te vergelijken. Hieruit blijkt dat vooral Turken hun consultatiegedrag meer en meer op dat van de Belgen afstemmen.

Heeft u tijdens de weekend-wacht al eens met de mond vol tanden gestaan wanneer een kind van zeven zich opwerpt als tolk tussen zijn zieke moeder, die geen Nederlands kent, en uzelf als goedbedoelende hulpverlener? Bijgaand artikel omtrent een project "culturele bemiddeling" levert wellicht geen oplossingen voor dergelijke acute communicatieproblemen, maar hopelijk wel voor de gebrekkige toegankelijkheid van onze gezondheidszorg voor migranten.

De hevige polemiek naar aanleiding van het geval “dr. P.” in diverse media kan worden vergeleken met felle persdebatten die steevast ontstaan wanneer twijfel rijst omtrent de gezondheid van een rechterlijke beslissing.

Door de enorme kennisexplosie is de geneeskunde van een onderdeel in een zorgensysteem naar een systeem op zich gegroeid. Het bepaalt zelf wat ziekte is, terwijl de eigenlijke zorgverlening meer en meer uit het oog verloren wordt. Spitsvondige en technische snufjes zijn niet het enige wat patiënten verwachten. Aandacht en zingeving zijn minstens even belangrijke aspecten van een totale zorgverlening. Binnen dit alles is de huisarts op zoek naar een nieuwe identiteit, om een antwoord te vinden op de impasse waarin de huidige gezondheidszorg dreigt te verzeilen.

Dit artikel gaat uit van de veronderstelling dat de Vlaamse huisartsen op zoek zijn naar een (nieuwe) identiteit. In toonaangevende kringen wordt hierover alleszins volop gepraat. Op dit ogenblik is het nog onduidelijk in hoeverre het denken van een intellectuele elite representatief is voor de huisartsengroep in zijn geheel.

"Het functioneren van 94 huisartsen-stagebegeleiders aan de RU Gent: een explorerend beschrijvend en hypothesevormend onderzoek” is de wat droge titel van het proefschrift van dr. Jan De Maeseneer tot het verkrijgen van de graad van geaggregeerde voor het hoger onderwijs. Het boek werd uitgegeven bij het Gentse Centrum voor Huisartsenopleiding. Het meticuleuse onderzoek dat aan de uitgave voorafging, is niet onopgemerkt gebleven binnen de wetenschappelijke huisartsen wereld. Het wekt de indruk op dat vanuit Gent belangrijke impulsen zullen worden gegeven aan de internationale uitbouw van de...

In Vlaanderen hebben meer dan duizend huisartsen nog steeds geen erkenningsprocedure gevolgd. In de toekomst kan dit problemen opleveren voor de terugbetaalbaarbeid van bun prestaties. Het is immers helemaal niet duidelijk of zij dit zonder verworven of aangevraagde erkenning in de toekomst nog kunnen uitvoeren. Bovendien is bet niet zo evident om reeds lang gevestigde huisartsen nog een bijkomende beroepsopleiding te laten volgen. In onderstaande tekst bespreekt de auteur de methodische aspecten van een beroepsopleiding voor artsen die reeds lang bun beroep actief uitoefenen. Op basis van een...

Sedert 1 januari 1989 werd ie Gent een nieuwe eerstelijnsvoorziening operationeel, het "Centrum voor Hulp aan Slachtoffers van Misdrijven". Dit in initiatief kadert in het steeds maar toenemende belang van hulpverlening aan slachtoffers, zeker indien zij als benadeelde partij bij misdrijven betrokken waren. Elke dag staan de media bol van de misdrijven; elke dag opnieuw zijn er slachtoffers. Crisisinterventie en hulpverlening kunnen dus zeker niet als een overbodige luxe afgedaan worden. Onderstaand artikel zal dit overigens duidelijk illustreren.

Hoe stel ik mij op tegenover mensen met een etnische achtergrond? Irriteer ik mij als blijkt dat iemand die reeds tien jaar in Nederland woont, nog steeds geen Nederlands spreekt? In hoeverre ben ik bereid rekening te houden met culturele verschillen en waarden? Hoe zit het met mijn eigen racisme? Welke is de onbewuste boodschap die ik laat overkomen?

In 1976 richtte een groep mensen, werkzaam in diverse medische, sociale of psychologische diensten, het wijkgezondheidscentrum De Sleep op.