Dit boek vormt het derde deel in een reeks van vier boeken over communicatie in de gezondheidszorg. In het eerste boek ‘Aan weerszijden van de stethoscoop. Over kwaliteit van zorg en communicatie’ werd vooral aandacht gegeven aan modellen die aantonen hoe men een vertrouwensrelatie met de patiënt opbouwt.

Eindelijk, dacht ik, een ‘checklist-manifest’ waarin ik leer nooit meer aan een uitstrijkje te beginnen zonder het swabje klaar te leggen. Geen gehandschoend gepruts meer, terwijl de vrouw geduldig wacht met het speculum ter plaatse.

Transgenderzorg is relatief nieuw, waardoor de huisarts maar zelden met deze problematiek geconfronteerd werd. Toch is er een duidelijke evolutie merkbaar; zo was er ook een aanpassing van de wetgeving in 2007.

De organisatie van de eerstelijnszorg buiten de kantooruren is de laatste jaren erg veranderd. Zo zijn er huisartsenwachtposten bijgekomen naast de klassieke huisartsenwachtdiensten. De tevredenheid van de patiënt wordt gezien als een belangrijke parameter in de kwaliteit van die zorg. In dit literatuuronderzoek wordt nagegaan welke factoren de patiënttevredenheid in de eerstelijnszorg buiten de kantooruren beïnvloeden.

Salutogenese werd door Aaron Antonovsky in 1979 geïntroduceerd in een poging te verklaren wat mensen gezond houdt, in tegenstelling tot de klassieke zoektocht naar pathogene factoren. De positie van een persoon op het ziekte-gezondheidscontinuüm wordt bepaald aan de hand van het 'sense of coherence' (SOC)- concept. Deze SOC omvat drie dimensies (coping, ziekte-inzicht en zingeving) en kan met gevalideerde vragenlijsten gemeten worden. Gezien het toenemend aantal chronische patiënten is het belangrijk om te investeren in een dergelijke holistische aanpak en aandacht te hebben voor...

Zorgmanagement bij patiënten met verschillende chronische aandoeningen is één van de belangrijkste uitdagingen binnen de gezondheidszorg. Maar wat is multimorbiditeit juist en hoe kan men dit meten? En wat is de rol van de huisarts in deze complexe zorg?

Politici en stakeholders beschouwen een gelijke toegang tot de gezondheidszorg en een evenwaardige zorg voor iedereen steeds vaker als prioriteit bij het uitstippelen van beleidsplannen. Kant-en-klaar recepten om de gezondheidsverschillen tussen sociale groepen in onze maatschappij weg te werken, bestaan echter niet. Maar zijn er toch een aantal gemene delers?

Volgens dit onderzoek in vier geselecteerde Anderlechtse praktijken stelt 12% van de geïdentificeerde patiënten een huisartsbezoek uit omwille van financiële redenen. Onderliggende redenen hadden betrekking op de ernst van de aandoening, de kennis van financiële regelingen, de bespreekbaarheid van het probleem en het tijdstip van de maand. De patiënten gaven zelf twee soorten oplossingen aan. Ten eerste ging het om strategieën die zij zelf konden toepassen, ten tweede suggereerden ze mogelijke pistes om het zorgsysteem toegankelijker te maken.

Een op de vijf personen met een handicap leeft in armoede en een op de vier ervaart een financiële barrière tot de gezondheidszorg. Een hoge zelfredzaamheid en werkloosheid blijken hierin belangrijke factoren. In toekomstig onderzoek zou de focus niet enkel gericht moeten zijn op de oorzaken van de huidige precaire situatie van personen met een handicap, maar ook op preventieve oplossingen voor armoede en verminderde financiële toegang tot gezondheidszorg. Er is vooral behoefte aan onderzoek naar maatregelen die het uitstellen van medische hulp verminderen.

Patiënten die na een ingreep eerst hun huisarts zien, hebben heel wat minder complicaties. Misschien is dat wel een ideetje, een beetje meer samenwerken als spitsen en verdedigers, voor hetzelfde team of als Felici zaliger met de professor brombeer-kok.