Dit artikel dat vijfentwintig jaar terugblikt in de tijd met het oog gericht op de evolutie van de sociale zekerheid, valt in twee delen uit elkaar. Jos Van Bragt beschrijft in een eerste deel op de hem geëigende persoonlijke wijze hoe die evolutie verlopen is en wat de markatiepunten ervan zijn. In een tweede luik belicht Leo Schillemans welke mechanismen het functioneren van dit hele sociale zekerheidsbestel besturen.

Vanuit het VHI groeide de idee om het fenomeen plethora eens nauwkeurig onder de loep te nemen. Het item mocht in het themanummer rond 25 jaar WVVH beslist niet ontbreken. Welke artsenauthoriteit heeft immers het woord niet in de mond gehad ? Welke minister van Sociale Zaken heeft er de laatste tien jaar geen standpunt over ingenomen ? Welke student geneeskunde heeft het woord nog nooit gehoord ? Er is dus voldoende grond om het fenomeen eens met cijfers te benaderen. De afdeling Basiscijfers van het VHI kreeg dan ook de opdracht relevante gegevens op te sporen. Deze recent opgerichte...

Er was een tijd dat navorming de enige bestaansreden was van de WVVH. De enkelingen die professor Vandenbroucke rond zich verzamelde, kregen tot taak de huisarts in het veld wijsheid bij te brengen op een praktijkvriendelijke manier. De geneeskunde, die als wetenschap gedurende een paar eeuwen gesluimerd had, was in een stroomversnelling geraakt en de hardwerkende huisarts dreigde gepasseerd te worden. Dus werd de WVVH opgericht om de huisarts navorming te brengen; ook heden ten dage blijft dat nog het voornaamste parool, al is er intussen veel aan inhoud en vorm veranderd. Navorming verzorgen...

De titel laat het vermoeden: het ligt helemaal niet in de bedoeling hier de integrale geschiedenis van een aantal kringen in het Vlaamse land te schrijven. Het moge veeleer een schets worden van een deelaspect: de belichting van het maatschappelijke, economische en politieke terrein waarop de huisartsenverenigingen tot ontwikkeling kwamen.

«...en dat lukt voor een stuk.» André Raes deed deze mooie uitspraak in de reeks interviews Schatten van mensen — 25 jaar WVVH. Die reeks gesprekken met vijf WVVH-pioniers (Herman Baeyens, Gilbert Temmerman, Frank Doorme, André Raes en Marc Lemiengre) kon u lezen in Huisarts Nu 17(1988) 2, 3, 5, 6 en 7. Naast de interviews zoals ze al gepubliceerd werden, stelden we deze mensen vragen over hoe zij de WVVH als vereniging ervaren hebben. Hun commentaren, aangevuld met eigen impressies als personeelslid van de vereniging, zijn de bouwstenen van dit artikel.

Om dr. Brendan O'Shea te ontmoeten voor een interview over huisartsgeneeskunde in Ierland, moet ik mijn weg zoeken in de ongure achterbuurten van Dublin. Die liggen achter de uitgestrekte en wereldvermaarde Guinnessbrouwerijen, waar alle hospitalen van de stad op een kluitje bij elkaar staan. Het is alsof de hospitaalgeneeskunde in Dublin uitgerekend in die wijk ondergebracht is omdat de nood aan medische begeleiding daar, waar de «outcasts» leven, het grootst is. Tijdens het internationale VHI-congres op 21 oktober 1988 houdt Brendan O'Shea een referaat. Hij legt uit hoe hij zijn bevoorrechte...

Aan het begin van de jaren zestig beleeft de algemene geneeskunde in Vlaanderen (en nog meer in de rest van België) een absoluut dieptepunt. Waartoe zou ze nog kunnen dienen ?

Hugo Janssens heeft als bezieler van de UIA-groep altijd open gestaan voor nieuwe ontwikkelingen. Van in het begin was hij er zich van bewust dat huisartsgeneeskunde niet zonder meer een van de klassieke medische specialiteiten kon zijn. De huisarts en de specialist benaderen de patiënt vanuit een verschillende attitude. De mens staat centraal, als persoon, met zijn eigen inbreng, zijn eigen levensverhaal.