De epidemie van het coronavirus houdt het land in zijn ban. We staan machteloos op het individuele vlak: geen geneesmiddel en geen vaccin. Dan blijft er niets anders over dan beschermende maatregelen te nemen om de verspreiding zoveel mogelijk tegen te gaan, in de hoop dat de meest kwetsbare personen behoed worden voor een infectie. Hopelijk kunnen velen de dans ontspringen om na het uitdoven van de epidemie terug de gewone draad van het leven op te nemen.

Op het einde van de middag komt de verpleegkundige mijn kabinet binnen: “Anne Marieke, ik heb net een patiënt gezien die een stuk van een plant heeft opgegeten en nu last heeft van zijn mond. Hij is niet kortademig, kan gewoon praten, zijn bloeddruk is normaal maar hij voelt zich een beetje zweterig. Als ik in zijn keel kijk, zie ik niets speciaal. Hij is zelf bang dat de plant giftig was.”

Hij ligt languit op de sofa en zij zit rechts naast hem. Hun vier handen omstrengelen een klein donkerhouten kruis, zodat de tattoo van de paternoster op de rugzijde van haar linkervoorarm duidelijk zichtbaar wordt. Twee kettinkjes die uitmonden op een zwart kruis.

Psychiatrische ziekten werden lang beschouwd als stoornissen van de geest, die als het ware in het brein rondzweefden zonder er een noemenswaardige weerslag op te hebben. Daar waar neurologische aandoeningen merkbare afwijkingen geven in de hersenen, zou dat bij psychische stoornissen meestal niet het geval zijn.

De vijfde druk van het Compendium kindergeneeskunde biedt een praktisch overzicht van alledaagse kindergeneeskundige onderwerpen. Interessant in deze herziene druk zijn de hoofdstukken over palliatieve zorg, diagnostiek bij verstandelijke beperking en farmacotherapie (kinderformularium). Ook hoofdstukken over brandwonden, syncope, ethiek en recht, sedatie en slaapstoornissen werden toegevoegd.

Champagne voorkomt dementie’ recyclet veertig artikelen van de website van Gezondheid en Wetenschap, de Vlaamse trots inzake evidencebased patiënteninformatie. Deze bundeling draagt dus hun keurmerk – genadeloos en goed geschreven – maar voegt ook iets toe aan de oorspronkelijke artikelen.

Van hulpverleners en mantelzorgers wordt elke dag veel verwacht. Zoveel dat ze bijna volmaakt moeten zijn, dat hun goedheid nooit eens wankelt. Dat legt niet alleen de omgeving hen op, ook voor zichzelf leggen ze de lat hoog.

De ‘Compassionate Cities’ willen weg van de individuele aanpak om met rouw en verlies om te gaan. Deze steden, gemeenten of gemeenschappen organiseren lokale opvang voor inwoners die het wat moeilijker hebben. Hoe kunnen huisartsen en eerstelijnszones hierin mee ondersteunen?

Mensen hebben minder tijd om zorg op te nemen, terwijl de zorgnood almaar toeneemt. Als de zorgnood toeneemt, neemt echter ook de druk op de ‘zorgers’ toe en daarmee ook de zin en tijd om zorg te verlenen. Het verdelen van de ‘mantelzorgtaken’ tussen verschillende personen is een maatschappelijke trend ontstaan uit noodzaak. We spreken van een ‘mantelzorggroep’ wanneer een zorgbehoevende twee of meer mantelzorgers heeft die samenwerken om voor hem/haar te zorgen.

Het woonzorgdecreet omschrijft een mantelzorger als volgt: “De natuurlijke persoon die vanuit een sociale en emotionele band één of meer personen met verminderd zelfzorgvermogen, niet beroepshalve maar meer dan occasioneel, helpt en ondersteunt in het dagelijkse leven.”