Huisartsen zien veel chronische patiënten: neurologische patiënten, reumapatiënten, diabetici, mensen met migraine, CVS,… Voor elke diagnose hebben we een specifieke benadering en behandeling, en ook een specifiek beeld van hoe die mensen met hún ziekte in het leven staan aan de hand van wat ze met ons bespreken.

Geestelijke doden, defecte individuen, levende ballast: vandaag is het onvoorstelbaar dat er in zulke termen over mensen wordt gesproken. Was dat tijdens het interbellum anders? Onder toezicht van hooggeplaatste nazi’s joegen artsen duizenden zieken de dood in op weg naar een ‘gezond volkslichaam’.

Fibromyalgie behoort naast een aantal andere aandoeningen, zoals het chronischevermoeidheidssyndroom, tot de groep SOLK: de Somatisch Onverklaarde Lichamelijke Klachten, aandoeningen waar huisartsen niet altijd goed raad mee weten.

Begin maart 2020 trok een delegatie van Domus Medica en Jong Domus naar Guinee op uitnodiging van Abdoulaye Sow. Sow is huisarts in Conakry, de hoofdstad van Guinee, volgde de master Public Health aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde te Antwerpen en geeft les aan toekomstige huisartsen. Daarnaast is hij directeur van een huisartsenorganisatie (Fraternité Médicale Guinée, FMG) die gezondheidscentra (centres de santé) opricht en bijstaat, ondersteund door Memisa, een Belgische NGO die verschillende projecten omtrent gezondheidszorg in ontwikkelingslanden begeleidt.

Het klassieke betalingssysteem in de Belgische gezondheidszorg voorziet dat de patiënt het volledige bedrag (honorarium) van een consultatie of huisbezoek aan de huisarts betaalt, waarna de ziekteverzekering achteraf een deel terugbetaalt. Sinds 1 oktober 2015 zijn huisartsen verplicht om voor patiënten met een ‘verhoogde terugbetaling’ die zich op raadpleging aanbieden, het systeem van derdebetalersregeling toe te passen.

Uit eerder onderzoek blijkt dat het werken op de wachtpost invloed heeft op het antibioticavoorschrijfgedrag van de huisarts. De specifieke context van de wachtpost verschilt van de eigen praktijk door eerste en eenmalige contacten met de patiënt, tijdsdruk, het gevoel een andere professionele rol/identiteit te hebben, het ontbreken van follow-up, enzovoort. De meeste huisartsen hebben het gevoel dat hun drempel om voor te schrijven daardoor daalt.

Net zoals andere chronische aandoeningen duidt de onderbehandeling van osteoporose op systemische fouten in de organisatie van de zorg. Een geïntegreerde en gepersonaliseerde aanpak zou ook hier veel leed kunnen voorkomen.

Osteoporose is een chronische metabole botaandoening, gekenmerkt door verlies aan botmicroarchitectuur en botmassa, waardoor de botsterkte afneemt en het risico op botbreuken toeneemt. Het botmassaverlies bij postmenopauzale osteoporose is het gevolg van een onevenwicht tussen botformatie en -resorptie. Naast de botdensiteit (botmassa per volume-eenheid) bepalen ook de micro- en macro-architectuur en de botsamenstelling (botkwaliteit) de botsterkte.

De juiste etiologie van infecties van urethra, cervix en rectum zijn niet altijd makkelijk op te sporen. De afnames voor microbiologisch onderzoek zijn geen pretje voor de patiënt én de arts. Het transport is delicaat om geen biologisch materiaal te verliezen. En ten slotte is de verwerking in het labo geen eenvoudige zaak. Alhoewel, gooi alles maar in een PCR en dan komt het wel goed... Dat klinkt eenvoudig, makkelijk, maar is niet altijd de beste optie.

In maart 2019 bracht het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg of KCE een nieuwe richtlijn uit over de diagnose en aanpak van gonorroe en syfilis. Analoog hieraan verscheen in december 2019 een richtlijn over de diagnose en aanpak van chlamydia, uitgewerkt door de Werkgroep Ontwikkeling Richtlijnen Eerste Lijn (WOREL, EBpracticenet). Beide richtlijnen zijn een antwoord op de stijgende incidentie van seksueel overdraagbare aandoeningen of soa’s wereldwijd alsook in België.