In België evolueert één op vijf patiënten naar post of long covid. Een groot deel hiervan heeft problemen met concentratie, geheugen en executieve functies. Een neuropsychologisch onderzoek kan de ernst en de omvang hiervan in kaart brengen.

Voor de praktijk werd een nieuwe steekkaart over ‘Aanhoudende hoest bij kinderen’ ontwikkeld. Deze bevat handvaten bij anamnese, klinisch onderzoek, aanvullend onderzoek en behandeling.

Empathie speelt een steeds belangrijkere rol in de arts-patiëntrelatie en in de opleiding. De auteur van dit boek werkte 35 jaar als huisarts en werd daarna wetenschappelijk onderzoeker aan de Radboud Universiteit, waar hij promoveerde op ‘Empathie in de huisartsenpraktijk’.

Tijd doorbrengen in de natuur maakt mensen gezonder. Maar patiënten effectief de natuur in krijgen, is niet altijd even gemakkelijk. Want welke soort natuur is er in de buurt? Is het voor de patiënt makkelijk bereikbaar? Welke faciliteiten zijn er beschikbaar? Ligt het in de buurt van een fietsknooppunt of een halte van het openbaar vervoer?

Een terugkeer naar school binnen twee dagen leek de genezing van een hersenschudding bij kinderen tussen 8 en 18 jaar te bevorderen. Er is echter meer onderzoek nodig zoals een randomised clinical trial om de onderliggende mechanismen voor deze associatie te kunnen achterhalen.

Een wandeling van één uur vermindert het niveau van negatieve emoties bij patiënten met een ernstige depressie. Een traject in de natuur werkt (iets) krachtiger dan een wandelparcours in een stedelijk gebied.

Huisartsen zijn specialisten van de context en van de multimorbiditeit. Daarom trek ik voldoende tijd en ruimte uit voor huisbezoeken aan patiënten met een chronische aandoening. Elke week, op dinsdag- en donderdagvoormiddag.

Als een hypomane patiënt vol verve meedeelt dat hij zich nog nooit zo gelukkig heeft gevoeld, dan voelt u algauw dat wat gezegd wordt, niet overeenkomt met uw indruk. Iets gelijkaardigs ervoer ik bij een man die altijd grappend binnenkwam maar telkens een droevige indruk gaf, hoewel ik dat niet kon afleiden uit wat hij mij vertelde. Tot de psychiater zijn toestand typeerde als een ‘smiling depression’: dat was het inderdaad!

In het artikel van Annelies Colliers op blz. 228 las ik voor het eerst de term ‘dysbiose’. Even proeven van het woord: het heeft iets met leven te maken, maar niet in de goede richting. En dat klopt. Het microbiële leven op de borst en in de melkklieren van een zogende vrouw is een subtiele balans van micro-organismen. Een soort eubiose van een biodivers spectrum van oerleven (schimmels, gisten, bacteriën en virussen) en dat net op een plek waar zogende baby’s hun eerste voeding halen. Het proeft rozig romantisch.

Ondanks alle bewezen voordelen van borstvoeding, draait het in de praktijk al eens anders uit. Nieuwe moeders missen soms het vertrouwen om door te zetten, vaak omdat ze amper voorbeeldfiguren hebben gehad.