Het driejaarlijkse WONCA-congres ging dit jaar door in Jerusalem einde mei.

Regelmatig word je gevraagd een zalfje voor te schrijven voor een kwetsuur of een pijnlijke lichaamsstreek. Zonder de boeken te raadplegen kan je dan wel een middeltje uit de pen schudden waarmee de patiënt zich kan behelpen. Ook bij de apotheker ligt een heel gamma «smeerprodukten» klaar, in alle (vooral felle) geuren en kleuren. De vraag dient evenwel gesteld in welke mate deze preparaten zin hebben. Zijn ze méér dan een hulpmiddel om aan het rituele insmeren van verstuikte enkels of aan de «reumatis in het gewricht» te kunnen voldoen.

In het vorige artikel behandelden we de fundamenten van statistiek, (De fundamenten van statistiek, aselectering HANU 1989(18), 6:260-263) namelijk het aselectief verzamelen van de steekproef voor een studie. Nu willen we kijken naar de afwerking van het gebouw; wat kan men uit een studie «besluiten» en zijn die besluiten van de vaak zeer enthousiaste auteur wel valabel. In feite komt het neer op afweging: hoe kan men, vertrekkend vanuit de beschouwde studiesteekproef, algemene besluiten trekken voor de gehele populatie.

Geconfronteerd met twee zware verkeersslachtoffers in de eigen praktijk, ontstond bij een van de auteurs de behoefte na te denken over een betere begeleiding van deze patiënten en hun omgeving. De hulpverlening kende een weinig gecoördineerd verloop. Op bepaalde gebieden waren er zelfs grote lacunes. Contact tussen ziekenhuis-echelon en huisarts was oppervlakkig en zeldzaam, met als gevolg een gevoel van onmacht en frustratie bij de huisarts. Ook de patiënt en zijn omgeving lieten merken dat de hulpverlening niet optimaal was geweest. Van hen kwam de suggestie te werken aan een volledig en...

JOS VERWILT, de persoon die twintig jaar lang lief en leed van de WVVH deelde nam onlangs afscheid van zijn functie. Met een drukbezochte maar intens beleefde natuurwandeling en receptie zette hij een punt achter zijn professionele loopbaan. Voor bijna niemand van de WVVH-leden die actief in de vereniging meewerken of ooit meegewerkt hebben, zal Jos een onbekende zijn. Maar ook de niet meewerkende WVVH-leden kregen zijn aandacht. Zo hield hij hen vele jaren door zijn verslagen in HANU op de hoogte van de werkzaamheden van de Centrale Raad. Aan velen heeft hij telefonisch of schriftelijk...

Met de jaren negentig wordt het laatste decennium van de twintigste eeuw ingeluid. Op naar het jaar 2000. Voor we zover zijn, moet dit decennium eerst nog ingevuld worden. De overgang naar 1990 valt voor de Wetenschappelijke Vereniging samen met de wisseling van het voorzitterschap. De huidige voorzitter Jos Van Bragt sluit de jaren tachtig af. Chris Geens zal de jaren negentig inleiden. Welke plannen heeft de Vereniging voor de toekomst? Blijft alles rustig voortkabbelen, blijft alles wat bij hetzelfde, of dienen grootse plannen zich aan? In welke rol ziet de nieuwe voorzitter zichzelf binnen...

In het vorige nummer van Huisarts Nu (1989, 8 (oktober)), verscheen het eerste deel van deze fotoreportage. Het microscopisch onderzoek van de urine met de telkamer van FUCHS ROSENTHAL werd toen aan de hand van foto's visueel voorgesteld. In dit deel wordt ditzelfde onderzoek, maar dan aan de hand van het urinesediment fotografisch weergegeven.

Hoe komt men tot het vermoeden van de diagnose kabelbreuk bij een pacemakerpatiënt? Welke elementen leiden tot een dergelijke diagnose? Hoe kan zo'n defect opgespoord worden? Wat zijn de incidentie en de gevolgen van deze verwikkeling? Aan de hand van een zelf beleefde casus beschrijft de auteur zijn ervaringen met deze materie.

«De overheid zelf blijft ook in gebreke. Zij heeft wel een heel leger ministers die op één of andere manier bevoegd zijn voor het leefmilieu, maar heeft geen coherent beleid terzake. ... Wetten en normen worden opgelegd, zonder dat steeds wordt rekening gehouden met de gevolgen... De overheid mist een crisismanager, een Gandois voor het milieu.» (uit De Financieel Economische Tijd, 9 augustus 1989. Editoriaal onder de titel: «Vieze troep» )