Ook na een milde COVID-19-infectie zijn er vaak langdurige symptomen die een negatieve impact kunnen hebben op het sociaal leven, werk en huishouden van de patiënten. De meest voorkomende persisterende symptomen na acht maanden zijn anosmie, vermoeidheid, ageusie en ­dyspneu.

In lage-inkomenslanden ligt de toegang tot zeer gevaarlijke pesticiden vaak aan de basis van een impulsieve beslissing tot zelfdoding. Het verbod op deze pesticiden zou tot een wereldwijde daling van het aantal suïcides met 20% kunnen leiden, zoals de Verenigde Naties vooropstellen. Een verbod hierop draagt ook bij aan de gezondheid van de landbouwers, het milieu en de economie.

In deze studie verkleinde de sterfte in beide groepen (diabetes en niet-diabetes) sterk, voornamelijk door een substantiële afname in cardiovasculaire mortaliteit. De globale mortaliteit van patiënten met diabetes blijft echter groter dan bij personen zonder diabetes. Deze resultaten tonen dat men zich bij patiënten met diabetes niet uitsluitend tot de vasculaire risicofactoren moet richten, maar ook op andere oorzaken van verhoogde sterfte, zoals kankers, leverziekte en dementie.

Het lijkt aangewezen om indien mogelijk heelkundige ingrepen uit te stellen bij COVID-patiënten tot 7 weken na de infectie tenzij de ernst van de medische situatie een dringende ingreep rechtvaardigt.

Het allerlaatste vangnet van onze ziekte­verzekering, de Dringende Medische Hulp, werkt niet zoals bedoeld en frustreert alle betrokkenen: artsen, sociaal werkers en natuurlijk ook de patiënten zonder wettig verblijf. Met het streefdoel van een algemene vaccinatie tegen COVID-19 in het achterhoofd hebben de naar schatting 150 000 mensen zonder wettig verblijf recht op een beter vangnet.

Onzekerheid over huisvesting, armoede, gebrek aan toekomstperspectief en schending van de burgerrechten veroorzaken chronische stress onder de Palestijnse bevolking.

Sofie is een van de drie mensen uit mijn kennissenkring die in maart 2020 een ‘milde’ COVID-19 kregen en waarover hun wanhopige familie begin mei 2020 me om raad vroeg, omdat ze nog steeds ziek waren met zeer ernstige mentale en lichamelijke klachten.

Mijn agenda vertelt me dat de volgende patiënte komt voor ‘messteken in het hart, waardoor nog dagelijks pijn’. De verpleegkundige heeft haar al gezien en naar mij doorverwezen.

Ik heb het niet zo voor patiëntenstop. Ik vind het niet ethisch om patiënten te weigeren en vooral het verhindert om nieuwe leuke mensen in je patiënteel te verwelkomen.

In de reeks ‘Praktische huisartsgeneeskunde’ worden er telkens een aantal huisartsen en specialisten samengebracht die over een deeldomein van de geneeskunde bepalen wat relevant is voor de huisarts: evidence- en experiencebased en aan de hand van geldende richtlijnen.