Eén van de beleidsdoelstellingen van de Vlaamse overheid voor 1998-2002 is om tegen het jaar 2002 het aantal dodelijke ongevallen in de privé-sfeer met 20% te doen afnemen. Preventie van ongevallen in de privé-sfeer, met name preventie van breuken (met dodelijke afloop) bij senioren, is hierbij een aandachtspunt.

Het EUROPEP-instrument is een gestandaardiseerd instrument, ontwikkeld in een internationale context, waarmee patiënten huisartsgeneeskundige zorg kunnen evalueren. In deze bijdrage wordt onderzocht in welke mate de items uit het EUROPEP-instrument relevant zijn voor patiënten in Vlaanderen, hoe patiënten huisartsgeneeskundige zorg beoordelen en wat de samenhang is tussen kenmerken van de patiënt en de evaluatie die patiënten van de huisartsgeneeskundige zorg maken.

De opinie van de patiënt wordt steeds meer erkend om de kwaliteit van de zorg te beoordelen. Deze beoordeling kan kwaliteitsproblemen aan het licht brengen en suggesties verschaffen voor kwaliteitsverbetering. De (on)tevredenheid van de patiënt is echter niet zo eenvoudig te meten. In de eerste plaats is het concept 'tevredenheid'; vaag omschreven, wat moeilijkheden kan geven bij de interpretatie van de gegevens achteraf. Daarnaast moet een bruikbaar instrument worden gevonden om de (on)tevredenheid te meten en de resultaten achteraf in de praktijk om te zetten.

Een gouden standaard om de verschillende luchtwegeninfecties van elkaar te onderscheiden bestaat niet. Door die onzekerheid verkiezen huisartsen soms om antibiotica voor te schrijven in gevallen waar dat eigenlijk niet nodig blijkt te zijn. Ook de verwachtingen van de patiënt en het niet willen verliezen van patiënten spelen een rol om toch antibiotica voor te schrijven. Dit kwalitatief onderzoek onder focusgroepen gaat na welke determinanten huisartsen hanteren bij hun diagnostische beslissing en behandeling van hoestklachten bij volwassen patiënten.

Bij confrontatie met een trauma wordt het irrationele gevoel van veiligheid dat de meeste mensen hebben, doorbroken. In eerste instantie is het dan ook belangrijk om een getraumatiseerde patiënt een gevoel van veiligheid te bieden en hem de kans te geven zijn verhaal te doen. De arts moet vervolgens nagaan of het om een eenmalige dan wel herhaaldelijke traumatisering gaat, hoe de patiënt ermee omgaat en in hoeverre hij steun uit zijn omgeving krijgt. In sommige gevallen zal de huisarts direct moeten doorverwijzen naar een Centrum voor Hulp aan Slachtoffers of naar een Vertrouwensartscentrum...