Uit een hospice-ervaring, waarbij de auteur gedurende een aantal weken het leven en sterven van de bewoners deelde, werden globaal genomen twee elementen opgelicht. Enerzijds werd het sterven van kankerpatiënten als een langdurig, sociaal en veeleisend levensgebeuren beschreven, waarbij voor de vele noden de inzet en de specifieke vaardigheden van meerdere personen nodig zijn (zie Leven en Sterven in een Engels Hospice. Deel 1). In dit deel plaatst de auteur de functie van de arts in een breder kader. De arts maakt deel uit van een team. Hij speelt met de belangrijkste, maar wel een...

De HANU-redactie kreeg de mogelijkheid om de ervaring van een arts, die gedurende zes weken het leven én sterven in een Engels Terminal Care hospice mee beleefde, te vertalen naar de eigen Vlaamse huisartsenwereld. Het was een unieke kans om deze leefwereld en de eraan gebonden stervensfasen grondig te analyseren. Een dergelijk lang en sterk doorgedreven bezoek en de grondige ontleding van de hospice-wereld laat sterke sporen na. De functionele en structurele gegevens van de Engelse hospice-wereld werden in het tweede deel van deze tekst gebundeld, zodat de lezer een aantal specifieke en...

Registratie van ziektes door de huisarts heeft twee duidelijke doelstellingen: beschrijven en verklaren De beschrijving richt zich op de bepaling van incidentie en prevalentie, het vergelijken ervan met de cijfers van andere landen, het vaststellen van tijdstrends en eventueel het maken van voorspellingen. Deze rapportering is gebaseerd op gegevens van de huisartsenpeilpraktijken die in Vlaanderen meer dan tien jaar actief zijn binnen een samenwerkingsverband tussen VHI en IHE.

«Het leven is broos, zoals de dauwdruppels rond de voet van de planten of de rijmdruppeltjes die aan de bladeren hangen. Wij zijn wezens die 's ochtends een stralend gezicht hebben, maar 's avonds zijn we nog slechts een hoopje witte asse.» Dat schreef, in Japan vijf eeuwen geleden, Rennyo Shonin, 8ste hoofdabt van Honganji. Vijf eeuwen later worden wij nog steeds geconfronteerd met de onberekenbaarheden van leven en dood, vijf eeuwen later hebben we nog steeds dezelfde vragen. In deze tijd hoor je overal zeggen dat er een taboe geworpen wordt op het verschijnsel sterven en dood. De mens van...

In een eerste bijdrage werd dieper ingegaan op de verschillende emotionele aspecten die aan bod kunnen komen tijdens een stervensbegeleiding. In deze bijdrage willen we blijven stilstaan bij de verschillende belevings-fasen zoals die tijdens een stervensproces kunnen herkend worden.

In de roman «Dites moi qui je suis» van R. Garaudy sterft de hoofdfiguur op het einde. Alvorens te sterven wijst hij de arts af, hij zegt «ik heb je niet meer nodig, ik zal mijn plan wel trekken». En hij zegt letterlijk «Mourir est un act», doodgaan is een daad.. . en ik wil ze stellen. Het sterven en het helpen sterven kreeg grote namen: men spreekt namelijk van stervensbegeleiding, hulp aan stervenden, terminale zorg, palliatieve zorg. De benaming heeft eigenlijk met zo veel belang: waar het geen exacte synoniemen zijn, dekken ze toch grosso modo dezelfde lading. Waar het wel omgaat is wat...

Het sterven van mensen is een emotioneel gebeuren voor iedereen die het mee-beleeft.

Op 5 en 6 mei jongstleden heeft de Societas Intemationalis Medicinae Generalis in Wenen, in de Wiener-Arztekammer, Grosser Sitzungssaal, Weihburggasse 10-12, haar dertigjarig bestaan gevierd.