Huisartsen en andere zorgverleners lopen een groot risico op een besmetting met SARS-CoV-2. Uit dit onderzoek blijkt dat het infectierisico vooral tijdens de tweede golf hoger was.

Personen die een COVID-19-infectie hebben doorgemaakt, vertonen een persisterend cognitief deficit. Vooral de groep die beademd moest worden, ondervindt langdurig cognitieve problemen.

Mustafa, een 7-jarige jongen met een zware autistische stoornis komt langs. Hij kan niet praten, maakt moeilijk contact, maar laat wel duidelijk merken als hij kwaad of verdrietig is.

Hoewel veel mensen, en zeker ook artsen, denken dat je een soort van 24/7 levensredder bent, is de werkelijkheid vaak een beetje anders. Toch heb ik in mijn loopbaan al zeker twee levens gered.

Huisartsen zien veel chronische patiënten: neurologische patiënten, reumapatiënten, diabetici, mensen met migraine, CVS,… Voor elke diagnose hebben we een specifieke benadering en behandeling, en ook een specifiek beeld van hoe die mensen met hún ziekte in het leven staan aan de hand van wat ze met ons bespreken.

Geestelijke doden, defecte individuen, levende ballast: vandaag is het onvoorstelbaar dat er in zulke termen over mensen wordt gesproken. Was dat tijdens het interbellum anders? Onder toezicht van hooggeplaatste nazi’s joegen artsen duizenden zieken de dood in op weg naar een ‘gezond volkslichaam’.

Fibromyalgie behoort naast een aantal andere aandoeningen, zoals het chronischevermoeidheidssyndroom, tot de groep SOLK: de Somatisch Onverklaarde Lichamelijke Klachten, aandoeningen waar huisartsen niet altijd goed raad mee weten.

Begin maart 2020 trok een delegatie van Domus Medica en Jong Domus naar Guinee op uitnodiging van Abdoulaye Sow. Sow is huisarts in Conakry, de hoofdstad van Guinee, volgde de master Public Health aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde te Antwerpen en geeft les aan toekomstige huisartsen. Daarnaast is hij directeur van een huisartsenorganisatie (Fraternité Médicale Guinée, FMG) die gezondheidscentra (centres de santé) opricht en bijstaat, ondersteund door Memisa, een Belgische NGO die verschillende projecten omtrent gezondheidszorg in ontwikkelingslanden begeleidt.

Het klassieke betalingssysteem in de Belgische gezondheidszorg voorziet dat de patiënt het volledige bedrag (honorarium) van een consultatie of huisbezoek aan de huisarts betaalt, waarna de ziekteverzekering achteraf een deel terugbetaalt. Sinds 1 oktober 2015 zijn huisartsen verplicht om voor patiënten met een ‘verhoogde terugbetaling’ die zich op raadpleging aanbieden, het systeem van derdebetalersregeling toe te passen.

Uit eerder onderzoek blijkt dat het werken op de wachtpost invloed heeft op het antibioticavoorschrijfgedrag van de huisarts. De specifieke context van de wachtpost verschilt van de eigen praktijk door eerste en eenmalige contacten met de patiënt, tijdsdruk, het gevoel een andere professionele rol/identiteit te hebben, het ontbreken van follow-up, enzovoort. De meeste huisartsen hebben het gevoel dat hun drempel om voor te schrijven daardoor daalt.