Ik herinner het me nog levendig. Ik was elf jaar oud en op woensdagnamiddag speelden we graag geïmproviseerd voetbal op één of ander pleintje. Mijn motorische dynamiek maakte mij geschikt als middenvelder. Een leuke plek, want je kon zowel achteraan wat mee voetballen én even later een splijtende demarrage doen richting de goal van de tegenstander.

Laura is een 15-jarige meid. Op het eerste gezicht altijd speels en goedlachs maar onder het oppervlak belast met donkere gedachten en onverwerkt verdriet. Ze groeide op in een weinig ondersteunende omgeving en was jarenlang getuige van huiselijk geweld.

Het leven is mij zo genadig dat ik, naast mijn huisarts zijn, ook op verschillende niveaus aan studenten geneeskunde, haio’s en praktijkopleiders (po’s) les mag geven of coachen eigenlijk. Ik mag dit al vele jaren doen.