Een paar jaar geleden kwam Lesley onze praktijk en mijn leven binnen. Een verhaal en context van sociale verwaarlozing, armoede, werkloosheid en ziektegevoel in de meest toxische mix.

Op het spreekuur komt Ann met de melding dat haar hoofd zo vol to-do’s zit. “Ik ben mezelf niet meer”, bekent ze. Ik bedenk: nog maar eens iemand die zich van het werk vervreemd voelt.

Het verhaal van de LEIFartsen Frank Heyvaert en Pat Wyffels beschrijft een conflict met de directeur van een woonzorgcentrum over een euthanasieaanvraag van een bewoner. Het staat buiten kijf dat de bewoner/patiënt niet de dupe mag worden van een dispuut tussen behandelende artsen en directie. Een euthanasieaanvraag bij ondraaglijk lijden is een recht dat niet mag worden ontzegd door het hoofd van een instelling. Toch roept het hele verhaal vragen op over hoe het beslissingsproces verlopen is.

Het lezen van de euthanasiecasus van Herman in het woonzorgcentrum roept heel wat juridische vragen op. Is de arts wettelijk verplicht om in overleg te gaan met de directie? Moet het verpleegkundig team erbij betrokken worden? Schendt een arts het beroepsgeheim wanneer hij/zij het euthanasieverzoek bespreekt met derden? Kan er sprake zijn van een gedeeld beroepsgeheim?

Op verzoek van Herman bezoeken wij, twee LEIFartsen, hem op zijn kamer in het woonzorgcentrum. Deze vriendelijke man van 77 jaar vertelt meteen klaar en duidelijk dat het voor hem zo niet meer verder kan. Zelfstandig leven is niet meer mogelijk. Hij is aan het bed gekluisterd door een combinatie van Parkinson met invaliderende motorische stoornissen.

Een groot deel van de rokers wenst te stoppen met roken. Door de hardnekkige verslaving op fysiek en psychologisch vlak is rookstop echter niet eenvoudig en vergt het vaak meerdere pogingen om succesvol te zijn.